Het afgelopen jaar… was groot. Groot in emoties. In onmacht. In verdriet. In angst. Woede. Eenzaamheid. Teleurstelling, dat ook. Tegelijkertijd was het klein. Qua sociaal leven. Dat jaar komt langzaam tot een eind. En dat vier ik graag. Want het leverde ook veel moois op, dit jaar in de schaduw.
Vorig jaar oktober viel ik uit. Best letterlijk. Ik kon niet meer. Ik kon niet meer de deur uit. Ik kon niet meer slapen. Ik kon niet meer werken. Niet meer constructief nadenken. Ik had 8 angstaanvallen per dag, en ‘s nachts nachtmerries. Het was een zwaar jaar. Een jaar waarin ik diep in mijn eigen schaduw ben gedompeld.
Het was een jaar van vertrouwen, dat ook. Vertrouwen, zelfs op de hele diep eenzame, diep verdrietige, diep angstige momenten. Het vertrouwen in liefde. Het vertrouwen in de mensen om me heen. Dichtbij en ver weg. En het vertrouwen in m’n eigen veerkracht. In mijn eigen levenslust.
Het was een jaar waarin ik mezelf beter leerde kennen. Ik ontdekte heel mooie dingen. En ik ontdekte minder mooie delen. Maar bovenal ontdekte ik: ik ben goed zoals ik ben. Met die heel mooie, én met die minder mooie delen.
Sluitstuk (voorlopig dan)
Dit afgelopen jaar voelt als een sluitstuk op de laatste vijf jaar. Vijf jaar waarin er in mijn leven ontzettend veel gebeurd, verschoven, veranderd is. Ik verhuisde van een groot gezinsklushuis, naar een bijna-nieuwbouwappartement. Ik werd een alleenstaande moeder. Het beeld dat ik had van een gelukkig gezin kantelde ongevraagd en ongewenst. Dat was pijnlijk. En dat leidde tot nieuwe ontdekkingen.
Zo ontdekte ik de kracht van gezamenlijk ouderschap, en dat dat ook kan bestaan buiten een relatie. Misschien zelfs wel beter, in ieder geval in ons geval. Ik ontdekte dat het ontzettend belangrijk voor me is om relaties op mijn eigen manier vorm te geven. En dat ook dat nog zo makkelijk niet is.
Ik ontdekte hoe ontzettend veel behoefte ik heb om tijd met mezelf door te brengen. En tegelijkertijd: hoe eng ik dat vind. Hoe spannend. Maar ook: hoe nieuwsgierig ik ben naar mezelf.
En het allerbelangrijkste: ik leerde voelen wat ik voel. Eindelijk leerde ik het deel van mijn lichaam dat zich onder mijn kin bevindt kennen. Daar was heel wat werk voor nodig 🙂
En dat proces, waarin ik ontdekte welke emoties er allemaal in mij en aanwezig zijn, welke emoties het stuur ongevraagd (en soms zelfs onbewust) overnemen, heb ik vastgelegd. Min of meer toevallig.
Intuïtieve mandala’s, of: SchaduwCirkels
Van juni tot september schilderen/tekende intuïtieve mandala’s. Ik maakte met aquarelkrijt een cirkel, vulde die met kleuren, vloeide daar water over heen en goot vervolgens, in die nog natte verf, acrylinkt.
En in die inktvlekken, zocht ik het deel in mij, vaak het schaduwdeel (dus een onbewust deel), dat die dag sterk aanwezig was. Dat letterlijk op de kaart gezet wilde worden. Zo onderzocht ik hoe ik mijn ongemakkelijke emoties kon voelen en ervaren. Boosheid, verdriet, angst, schuld, schaamte, teleurstelling – al die emoties die je liever niet in je leven hebt.
100 dagen schaduwonderzoek – waarom?
Dat is de tijd die een dergelijke emotionele verandering vraagt, volgens mijn acupuncturist. In die 100 dagen ging ik op zoek naar een nog onbekend einde. Ik onderzocht hoe ik, dmv intuïtief tekenen, die ongemakkelijke gevoelens kon voelen én constructief uiten. Zodat ze zouden bijdragen aan een gezondere, prettige relatie met de ander – in plaats van dat ze daar afbreuk aan zouden doen.
Expositie SchaduwCirkels
Een selectie van die SchaduwCirkels exposeer ik dus binnenkort. Van 1 december 2025 tot 1 februari 2025. In ZIEL, het huis voor welzijn, geluk én ongeluk, bij mij om de hoek. Daarmee vier ik de weg die ik de afgelopen vijf jaar bewandeld
Je bent van harte uitgenodigd om het leven, inclusief al haar hobbels en bobbels, met mij mee te komen vieren. Want als ik één ding ontdekt heb, in het afgelopen jaar, dan is het hoe ontzettend belangrijk verbinding is. Contact met al die prachtige, complexe, lieve, mooie mensen om je heen.
Voel je welkom. Ik zie je graag, op 1 december, in ZIEL.